Moje życie do 27 roku życia było skupione na tym, co widzialne i materialne. Nie dostrzegałam siebie jako istoty duchowej. Wszystkie ważne decyzj,e które podejmowałam wtedy były z poziomu umysłu – solidnie przemyślane, skalkulowane. W taki sposób wybrałam studia, uprawnienia zawodowe, kolejne prace i stanowiska w prestiżowych instytucjach finansowych.

Momentem przełomowym w moim życiu, który ukształtował mnie taką jaką jestem dzisiaj była choroba i śmierć mojej mamy. Szukając pomocy dla niej i dla siebie odkryłam to, co dotąd było dla mnie niewidzialne. Poznałam i szczerze otworzyłam się na spojrzenie na człowieka jako coś więcej niż tylko rozum i ciało. Dzięki cudownym nauczycielom, których spotykałam – poznałam i doświadczałam kolejnych poziomów swojego człowieczeństwa.

Z czasem i z kolejnymi swoimi transformacjami rozumiałam, że coraz bardziej coś doskwiera mi w życiu, ukryte głęboko tęsknoty zaczynały się odzywać. Brakowało mi poczucia sensu tego, co robię i życiowego celu. Zaczęłam dostrzegać to, że moje dotychczasowe życiowe wybory podejmowałam tylko głową, nie słuchając podszeptów swojej duszy. Nikt bowiem nie nauczył mnie wtedy, jak wsłuchiwać się w siebie.

Podjęłam intensywne próby znalezienia swojego miejsca w świecie, pragnęłam odnaleźć wewnętrzny spokój i zadowolenie z życia. Skończyłam liczne kursy i terapie, zdobyłam nowe wykształcenie, zaczęłam pracować z ludźmi i czerpać z tego radość i satysfakcję. Wszystkie te doświadczenia pozwoliły mi odzyskać kontakt ze sobą i swoją duszą. Radykalne wybaczanie, które pojawiło się w moim życiu w momencie, gdy go najbardziej potrzebowałam – pozwoliło mi przepracować bolesne i trudne doświadczenia, przetransformować negatywne przekonania na swój temat oraz świata i otworzyć się na obfitość.